Przed blokiem, na pagórku rozpościerała się łąka, a właściwie tereny niczyje. Kilka starych drzew, które zapomniano wyciąć, samosiejki wierzby osiągające już znaczne rozmiary, wszelkiego rodzaju chwasty i badziewie. Co kilkanaście metrów z ziemi wystawała studzienka ściekowa.
- Prawdopodobnie, dlatego nic tu nie budują, a nie ma pieniędzy na jakieś sensowne zagospodarowanie tego terenu...-myślała idąc betonową drogą, wybudowaną pewnie kiedyś dla dojazdu na budowę osiedla.
Z góry, przyczajony za stertą śmieci obserwował ją młody kot.
- Jeszcze wystraszysz mi psa - powiedziała bezgłośnie do kota - jakby zrozumiał, bo czmychnął wielkimi susami wspinając się na stromiznę.
Pies politycznie udał, że go nie widzi. Oboje wiedzieli, jak bardzo boi się kotów. Wstydził się tego tylko pies, Ewę to rozbawiało.
- Ty barani łbie...Co ci może zrobić taka kocina..? Rzucasz się na dalmatyńczyki, a ten był nawet też w takie czarne łatki...
Pies podbiegł do niej czując, że do niego monologuje. Trącił nosem jej dłoń, zapiszczał i poleciał dalej. Obeszli łukiem górę i skręcili w dziką ścieżką wydeptaną w trawie. Usiadła na jednej ze studzienek. Była późna jesień. Do tej pory było jednak dość ciepło i tylko drzewa, choć też nie wszystkie, pozrzucały liście. Kwitły nawet jeszcze jakieś chwasty. Pies postawił sobie ambitne zadanie obsikania wszystkich studzienek i realizował je bardzo sumiennie, niektóre obszczywał nawet po dwa razy.
-Chce być lepszy od tysięcy kundli na osiedlu. Choć przez kilka minut będzie tu panem...- otuliła się mocniej kurtką i przestała interesować psimi zwyczajami.
Po niebie goniły wściekle chmury, cienie przesuwały po trawie, blokach, jezdni. Z miejsca, na którym siedziała, widać było okna jej mieszkania. Lubiła je, było przytulne, bezpieczne, miłe. Chmury odbijały się w skośnych oknach, tworząc ciągle ruchomy obrazek. Nad głową przelatywały ptaki. Ale nie kilka czy kilkanaście, było ich tysiące.
-Jakiś zlot wron. Toczą swoje miłosne wojny i podchody- pomyślała, a zaraz potem:
- Ciekawe, który narobi mi na głowę.
A w górze odgrywało się istne szaleństwo. Ptaki kotłowały się kreśląc dzikie koła. Wydawało się, że obniżają lot i wzbijają znowu. Wiatr nad nimi przesuwał, prawie jak na przyśpieszonym filmie, postrzępione, białe jak śnieg obłoki. Ewa zadzierała wysoko głowę i pomału i ją zaczęło ogarniać to ptasie szaleństwo. Na twarzy, co sekundy czuła ciepło słońca i zaraz potem cień.
-Dziwne, ale tu na dole wcale nie wieje...Dlatego pewnie tak mocno czuć słońce...O czymże dumać na ścieku...- opuściła wzrok, bo poczuła, że kręci jej się w głowie. Nie cierpiała tego uczucia, znała je nadto dobrze...
Na ziemi nikt nie zauważał ptasiego szaleństwa. Ludzie, jak co dzień wracali z pracy, szkoły, podróży.
- Mam pusty dzień.
Tak określała popołudnia bez dodatkowych zajęć. Co innych cieszyło, ją przyprawiało o skurcz żołądka. Puste godziny, których nawet na siłę nie uda jej się wypełnić, nie uda się usprawiedliwić prawa do życia. Przed wieczorem jeszcze raz wyszła z domu, po zakupy do osiedlowego sklepiku. Sennie i bez przekonania wkładała do koszyka piwa i chipsy.
-Odżywiam się jak stary kawaler- pomyślała i dla uspokojenia sumienia kupiła jeszcze jabłka i czekoladę.
-Czekoladę- zamiast...- westchnęła zatrzaskując za sobą drzwi.
Zawlokła się jeszcze do kiosku po gazety. Było już prawie ciemno, a jeszcze jakieś dzieciary okupowały trzepak. Zauważyła, bo robiły hałas na całe miasto. Drażniły małego kundla wymachując mu przed nosem i wywalając jęzory, aby za nimi gonił, po czym wskakiwały z małpią zręcznością na trzepak i zęby kłapały zawiedzione w powietrzu. Kundel odbijał się jeszcze krótkimi łapami od ziemi i frunął ile mógł, wykręcając małego młynka.
- Wygląda na to, że naprawdę chce kogoś dziabnąć...
Ale opadał tylko ciężko na tyłek wyjąc wściekle. Typowa rasa wysokoskundlona, krótki pysk, podpalane boki i biało czarne łaty na grzbiecie. Chyba był na gigancie, bo w ślepiach zalegała ropa, a z boków zwisały strąki zaplątanego w sierść błota. Dzieciaki zwisały w różnych zawrotnych pozach z trzepaka, drażniły i klęły ile wlezie.
- Nie mogłabym patrzeć, gdyby to moje dziecko tak zwisało z głową nad betonem na jednej ręce i nodze...-pomyślała, ale jej dziecko było daleko i miało już swoje dzieci.
- Co tu dużo wzdychać- bezwiednie idąc wzruszyła ramionami- mój mąż ma dzieci w wieku dzieci ich dzieci...Wesoło brzmi- mruknęła pod nosem - W wieku dzieci ich dzieci...Powinnam mieć gdzieś jego zasraną egzystencję! Te jego wieczne biadolenia na temat przepracowania i wydatków.
Wciąż się spotykali, po "rozstańmy się jak kulturalni ludzie". Traktował ją jak starego kumpla, prawie jak od pasania kóz i piwska.
-Niedługo zaczniemy chodzić razem na mecze...- poczuła nagle siłę i wstręt.
-Kiedyś chlusnę mu piwem w twarz i wydrapię oczy, jak kulturalni ludzie...
Równie szybko jak w niej zawrzało - ostygła.
-Jestem za gruba do takich scen, a on zbyt żałosny...
Kundlowi udało się wreszcie zerwać z nogi jednego z chłopaków but. Marny, szary, wysłużony trampek z wystrzępionymi sznurówkami. Teraz tarmosił go triumfalnie na wszystkie strony. Ale Ewa wiedziała, że to tylko demonstracja siły. Naprawdę to chciał rozszarpać kawałek ciała, choćby najmniejszy.
-Zabij buta! No, zabij buta! - darły się jak opętane i zarykiwały ze śmiechu.
Ten śmiech nie był wcale dziecinny, raczej wredny i cyniczny. Przypominał ryczenie krowy.
-Durny pies- pomyślała ze współczuciem nad jego szczerą wściekłością- Nie potrafi znaleźć się w tej roli...Gdyby uznał to za zabawę, mógłby zachować twarz, tzn. mordę... A tak... Nie było łez, nie było melodramatu, dziecko odchowane, nie ma sprawy, pełna kultura, płyń po morzach i oceanach...- wściekle stawiała kroki- Jakby przez 20 lat, średnio, co dwa dni, nie wymieniali płynów...- usłyszała kiedyś to "nowoczesne" określenie od jednego z wychowanków.-Nigdy nie powiedziałam: ”Nie dziś. Jestem zmęczona".
Usłyszała stukot własnych butów o beton, opanowała się.
- Jestem żałosna...
Przed kioskiem stał jakiś facet. Właściwie wisiał lub przynajmniej próbował nonszalancko wisieć na maleńkim parapecie i zaglądał w okienko. Podrywał kioskarkę. Panienka widziała tylko jego górną połowę, nie widziała białych skarpet do brązowych mokasynów z kutasikami.
- Jest coś w teczce?- rzuciła do okienka, gdy facet się niechętnie odsunął.
- Już daję. Mają dzieciaki zabawę...- zwinęła gazety w rulon, by przeszły przez otwór.
- Ale nie pies – odburknęła.
- Powinni takiego trzymać na smyczy...
- Albo ich, na kagańcu oświaty... -burknęła raz jeszcze, pewna, że i tak jej nie zrozumie.
- Tak. Albo w kagańcu.
Nie miała ochoty dyskutować, zapłaciła i poczłapała z powrotem. Amant znowu przykleił się do okienka. Cały czas miała jeszcze nadzieję, że psu uda się wreszcie kogoś ugryźć.
- Kiedyś zdobędę się na gest i go podsadzę...
Ciężko wyszła na czwarte piętro. Całe życie mieszkała na czwartym piętrze, ale kiedyś nie stanowiło to takiego problemu. Nawet jeszcze wczoraj. Czekał ją kolejny wieczór z telewizorem. Bezmyślnie żarła chipsy i jabłka popijając piwem. Po trzecim filmie, który uśmiercił następne sto osób, położyła się do łóżka. Wiatr w szparze drzwi wył potępieńczo, aż w końcu zamknęła okno, choć było jej mdło.
- Jabłka i piwo, to nie jest dobre połączenie... A chciałam się zdrowiej odżywiać...
Beknęła siarczyście, ale nikt nie powiedział:" Ty świnio!"
-Dziadek powiedziałby: "Jak krowie po wysłodkach.". Kto dziś wie, co to są wysłodki? Muszę to zapisać na komputerze. Ciekawe czy podkreśli?
Bardzo się pilnowała, żeby nie zasypiać przy telewizorze. Wydawało jej się to oznaką całkowitej degrengolady. To i dziury w rajstopach. Chodziła na razie grzecznie spać do sypialni i kupowała nowe rajstopy. Przekonała się też do niezbędnej w jej pracy nowoczesnej techniki, jeśli tak nazwać stary model komputera. Dla niej był to mały triumf nad nadchodzącą starością. Próbowała przywołać sen. Z sypialni miała widok na kilka drzew i łąkę. Przy płocie oddzielającym dobra klasztorne dzieciaki urządziły sobie kryjówkę z wszelkiego rodzaju śmiecia ściągniętego z okolicznych budów. Teraz mogła dostrzec tylko ich niewyraźne kontury. Ale to wystarczyło, żeby zająć czymś pustkę. Tym bardziej, że wiedziała, co było w środku, a pewnie od tygodnia nic się tam nie zmieniło, bo cały czas lało. Wczesnym rankiem w sobotę, bo akurat wtedy, i wiedziała o tym, dzieciaki, nie wychodzą z domów, obejrzała sobie tę jaskinię wolności.
-To dziwne, ale one tam chyba bawiły się w dom. Czyli teoretycznie w coś, od czego chciały tu uciec...
Weszła tam na czworakach, jak szpieg i tak się czuła. Jak wścibska nauczycielka czytająca karteczki przesyłane sobie ukradkiem przez uczniów.
-Na tej było napisane:" Gruba od gegry jest gupia."- przekręciła się na drugi bok.
Kiedyś uczyła w szkole, ale z powodu zarobków uznała to zajęcie za upokarzające. Zresztą.. Nie była wtedy jeszcze gruba... Ani wścibska. Dzieci ją szanowały, a ona mogła odchować swoje. To jedyny zawód, który daje takie możliwości
-Teraz szpieguję cudze...
Ale nie żałowała, że odważyła się wtedy tam wczołgać. Usiadła sobie na jednej ze starannie skleconych ławeczek, przy stoliczku ze starego pudła. Nawet był przykryty ceratą.
-Brakowało tylko telewizora... I pilotów...
Były spodeczki z ceglanym proszkiem. Nawet wiedziała jak powstaje. Sama taki robiła w dzieciństwie.
-Trze się na betonie kawałek cegły...- uśmiechnęła się do wspomnień.
Pod powiekami zobaczyła podwórko, aż białe od akacjowych płatków. Babcię, próbującą co roku wygrać z tym bałaganem, choć ona osobiście myślała, że podwórko jest ładniejsze, gdy przykrywa je taki biały dywan. Mogła przechadzać się w płatkach, jak jakaś księżniczka.
-Teraz już wiem, co denerwowało w nich tak babcię... One potem przestawały być różowe i piękne. Łączyły się z błotem i tworzyły wały brudu.
Było jej wciąż ciężko na żołądku. Wyszła do łazienki i próbowała zwymiotować. Nawet wsadziła sobie palce do gardła.
-Nigdy mi jeszcze to nie wyszło- zawsze zazdrościła koleżankom, które to potrafiły.
-Błe... I po sprawie. A ty się człowieku męcz... -poczłapała znów do sypialni.
Przypominała sobie nadal wnętrze kryjówki. Były tam małe półeczki i poustawiane na nich różności. Kapsle, butelki, foremki, skrawki materiałów, jakieś grzebienie i lekarstwa.
- Pewnie ktoś wyrzucił przeterminowane- pomyślała wtedy i z ciekawości obejrzała dokładniej.
Wychodziło na to, że ten ktoś cierpiał na dokuczliwe sraczki, wrzody żołądka, reumatyzm, grzybicę stóp, anemię i hemoroidy.
- No i nerwy. Przy czymś takim można być nerwowym...Zresztą...Pewnie tego nie można przeżyć...Siedzieć wciąż na zimnym sedesie mając reumatyzm, srać krwią drapiąc się ciągle w stopy i anemia gotowa...
Zajrzała wtedy też do starannie zamkniętego pudełeczka zrobionego z widokówek i włóczki. Były tam prawdziwe kobiece skarby: stara szminka, prawie puste pudełeczko z cieniem do powiek, niebieskie spinki do włosów, frotki i lakier do paznokci.
- Widać tu kobiecą rękę- pomyślała wtedy, oglądając z uwagą spinki- Dałabym głowę, że już gdzieś je widziałam...
Teraz właśnie sobie przypomniała. Aż przysiadła na łóżku i na chwilę zapomniała, że jest jej niedobrze.
-No pewnie... Takie same miała we włosach ta mała...Ciekawe... Ale to przecież nawet możliwe. Może ona się tutaj bawi. Mieszka niedaleko...To całkiem możliwe...- opadła na poduszki.
- I co z tego?
Zaczęła jednak wyobrażać ją sobie, jak siedzi skulona w tym szałasie i prowadzi "dorosłe" rozmowy, może z koleżanką, może lalką. Jak bawi się w dom...Jej córka też się tak bawiła, zapraszała wszystkich znajomych i z braku laku, ją także, na niewidzialną herbatkę z niewidzialnymi ciasteczkami. Prowadzili przy tym srańdowną konwersacje, w stylu- Jak się Pani dzisiaj czuje? Czy pogoda jest paskudna? Pyszne ciasteczka. Mąż w pracy? Taka jestem dziś wykończona...Wie Pani, boli mnie kręgosłup...
-Ale czy ona nie jest już za stara na takie udawanki? Zaraz, zaraz...Ile Monika miała lat, gdy to lubiła... Ech... Chyba nie więcej niż pięć...Więc na pewno wygląda to inaczej... Pewno czytają tu "Brawo" i plotkują, a to wszystko, to tak dla atmosfery...A może właśnie dlatego, żeby stworzyć sobie, chociaż tam, prawdziwy dom, taki, jaki wydawało im się, że powinien być? Bez pijaństwa, bez burd...Grzeczny i schludny. Z matką we fartuszku krzątającą się przy kuchni i czekającą z obiadem na ojca, który wróci z pracy? Ciekawe, czy do ich udawania przenosiły sprawy zasłyszane, jak u jej córki słuchającej ciągle jej narzekań o bólach kręgosłupa... Tylko pewnie u tej małej było to coś w stylu:” Daj no stara szklanki...Co, kurwa, nie możesz nawet szklanki umyć?”
Nawet nie próbowała wyobrazić sobie tego dialogu, choć znała doskonale takie przykładowe...
-Niewiele słów a wiele ekspresji...Tak... Na to Mała jest już za duża...Już zaczyna się wstydzić... Wie, że jest inna...Nie zaprasza koleżanek do domu i unika rozmów o rodzicach... Może więc rozmawiają o szkole? Która z nauczycielek jest większą pizdą? Który chłopak ogląda się za którą?
Trudno jej było wyobrazić sobie te rozmowy. Ona w tym wieku zadawała się z chłopcami ze wsi, którzy traktowali ją jak panienkę z miasta. Po rycersku. Podsadzali na trudniejsze gałęzie, pokazywali ptaki w gniazdach. Nawet jak grała z nimi w nogę, nie traktowali jej jak kumpla, nie klęli, nie szturchali. Nosiła białe skarpetki, była zjawiskiem tylko wakacyjnym. Choć jak oni chodziła do wygódki i podcierała się gazetą starannie pociętą w paseczki i zawieszoną na gwoździu, choć jadła pajdy chleba ze śmietaną i cukrem, choć pewnie była uświniona bardziej niż oni- była małą księżniczką. Pokazywali jej swoje królestwo, wszystkie tajne przejścia, krzaki porzeczek, stajnie, króliki w klatkach, małe psy i kotki. W szkole nie miała przyjaciółki, tzn. takiej jedynej, od serca. Miała wiele koleżanek, ale tylko tam, na wsi, prawdziwego przyjaciela. Roberta.
- Teraz Robert już nie żyje...Zostawił żonę, dziecko... Nawet nie wiem, jakiej płci...Ale strasznie podobno cierpiał... Jego matka osiwiała przez ten tydzień w szpitalu... Na białego gołąbka... Kiedyś widziałam ją w kościele... Wrak kobiety... - pomyślała już bardzo sennie.
Obrazy i słowa zaczęły mętnieć i odjeżdżać, aż pogrążyła się wreszcie w niebycie.
